Marlene; Mijn kind in de couveuse

Marlene vertelt in haar blog wat het met je doet als je kind in de couveuse ligt.

Met mijn handen op mijn pijnlijke buik, verlaat ik het ziekenhuis. Het is zeven dagen na de geboorte van onze dochter die met een spoedkeizersnede ter wereld is gekomen. Achter mij komt een jong stel door de draaideuren. De man – stralend van trots – draagt een felrode maxi cosi met hun pasgeboren baby. Ik zie groen van jaloezie als ik blijf staan bij het raam van de couveuseafdeling. Nog even zwaaien naar onze dochter die daar achterblijft en in de couveuse ligt.
Zwangerschapscomplicatie
Onderweg naar huis trekken de afgelopen weken aan me voorbij. De eerste dag van mijn zwangerschapsverlof eindigde dramatisch. Midden in de nacht schrok ik wakker in een grote plas bloed. Ik was op dat moment 33 weken zwanger en doodsbang dat ik ons kindje was verloren. Godzijdank bleek dat niet het geval, maar de gynaecoloog was bang voor een loslatende placenta: een gevaarlijke zwangerschapscomplicatie. In de daaropvolgende dagen hielden de bloedingen aan, maar echo’s en onderzoeken wezen – gek genoeg – niets uit. Toch besloot de gynaecoloog na de zoveelste hevige bloeding een spoedkeizersnede uit te voeren. Ik was bang, maar voelde vooral opluchting; dit kindje was niet veilig bij mij. Een half uur later was ik moeder van een prachtige, premature baby.
Keizersnede
“Hoera, een dochter”. Ik loop onze straat in waar de roze vlaggetjes al vrolijk aan ons keukenraam wapperen. Maar ik voel me allesbehalve in feeststemming. Het huis is leeg, de babykamer is leeg, mijn buik is leeg… Ik mis mijn kindje. In het ziekenhuis was ze tenminste nog dichtbij. Nu ligt ze daar, eenzaam en verlaten in een kille couveuse. Ik voel me de slechtste moeder ter wereld. Gelukkig moet ik over een uur alweer in het ziekenhuis zijn. Nu we het daar toch over hebben… Hoe combineer je in vredesnaam een couveusebaby met verplichte bedrust na een keizersnede? Wie het weet mag het zeggen, want ik kom geen minuut aan slapen toe.
Couveuse
Drie keer per dag neem ik een dubbele dosis pijnstillers en strompel op en neer naar het ziekenhuis. (Laat de gynaecoloog het maar niet horen.) Mijn man komt direct na het werk. We brengen zoveel mogelijk tijd door in het ziekenhuis. Al snel kennen we daar blindelings de weg en verwisselen luiers als pro’s. Onze dochter ligt in een open couveuse dus we mogen lekker met haar knuffelen en voor haar zorgen. Iedere dag leren haar beter kennen en we voelen ons echte ouders, ook al hebben we geen kindje thuis.
Dan komen de tranen
Na bijna drie weken vertelt de kinderarts dat ze tevreden is. Dochter ademt en drinkt goed; ze mag naar huis. En zo trekken de volgende ochtend de ziekenhuisdeuren definitief achter ons dicht. Thuis leggen we ons meisje voor het eerst in de box en dekken haar toe onder haar nieuwe wollen dekentje. En dan komen de tranen. (Bij mij, dochter is niet zo huilerig.) Van het moment dat we 112 belden tot nu, hield adrenaline me op de been. Maar het had allemaal zo anders kunnen aflopen. Na de keizersnede vertelde de gynaecoloog dat de placenta inderdaad deels los lag en dat ik ook inwendige bloedingen had. Zonder de beslissing van deze arts, was er wellicht geen baby geweest. Of was ik er niet meer geweest om haar in de box te leggen.
Ik ben eeuwig dankbaar.