Bevallingsverhaal Michele

Bevallingsverhaal geschreven door Michele. Bevallen van dochter Isabella op 8-11-2019

De zwangerschap en voorbereiding op de bevalling:

De eerste 8 maanden ging het zo ontzettend goed. Tuurlijk voelde ik mij super zwanger en had ik wat klachtjes maar dit accepteerde ik volledig en vond ik helemaal niet erg. Ik was dolgelukkig en iedereen zei ook dat ik ontzettend straalde. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Ik wilde namelijk al een tijdje heel graag zwanger worden. Helaas duurde het even voor het zover was. Het leek ons fantastisch om een wondertje te maken dat op je zou gaan lijken, een klein mini mensje.
Ook merkte ik dat ik graag van een meisje een vrouw wilde worden. Ik wilde ook bij de vrouwen horen die zwanger waren geweest. Ik was echt toe aan een nieuwe stap in mijn leven.

fotograaf: Damaris van der Boon

Tijdens mijn hele zwangerschap wisten wij niet of het een jongetje of een meisje zou worden. Zwanger zijn is al een wonder op zich, dus wat maakte het nou uit wat het werd. Het mini mensje was ontzettend welkom.

Ik was totaal niet bang voor mijn bevalling. Ik dacht ik ga dit gewoon doen, net als al die anderen vrouwen die een kindje op de wereld hebben gezet. Soms keek ik er zelfs naar uit. Bevallen leek mij mega pijnlijk en super intens maar het leek mij ook een ervaring voor de rest van je leven. Ik was heel relaxed en probeerde mij zo goed mogelijk in te lezen zodat ik een beetje kon begrijpen wat mij te wachten zou staan.

Om ons als stel ook goed voor te bereiden op de bevalling hebben we samen Hypnobirthing gevolgd.
Wij zijn beiden niet zo van de zweverige dingen maar toch dachten we misschien valt dit wel mee. We kregen een les over bevalhoudingen en manieren van ademhalen. We vonden het een leuke les maar hadden niet echt het idee hier iets aan te hebben. Ik moet ook achteraf bekennen dat ik geen één bevalhouding of ademhaling heb gebruikt die ik heb geleerd. Ik heb de hele bevalling lang mijn eigen oerkracht en intuïtie gevolgd.
Toch zou ik zo’n cursus wel aanraden omdat je wel het één en ander leert over wat je kunt verwachten bij een bevalling en wat de rol van de partner kan zijn. Daarbij is het ook gezellig om zo’n cursus samen te volgen, op deze manier ben je samen bezig met je bevalling.

Ook heb ik Zwangerschapsyoga gevolgd. Dat vond ik erg fijn. Ik kreeg hierbij ook houdingen te leren die ik zou kunnen gebruiken tijdens de weeën. Helaas geldt hierbij ook, geen van deze houdingen heb ik tijdens mijn bevalling gebruikt. Maar yoga maakte me rustig, één met je kindje en je leert op jezelf vertrouwen. Ik zou dit zeker aanraden. Al weet ik natuurlijk niet of je dit in de bevalling zal gaan gebruiken.

Wat ik al zei de eerste 8 maanden waren goed te doen. Ik werkte en ook sportte ik regelmatig nog en al voelde ik mij soms dik en lelijk, ik was wel intens gelukkig.
De laatste maand werd mijn zwangerschap erg zwaar. Ik was 20 kilo aangekomen, die alleen op mijn buik zaten, verder was ik nergens dikker geworden. Hierdoor leunde mijn hele buik op mijn bekken. Dit werd steeds erger. Last van mijn schaambot, bekken, pijn met lopen, omdraaien in bed, ontzettend veel plassen en extreme dorst wisselden elkaar af. Het werd echt steeds pittiger. ik hoopte de laatste week voor mijn bevalling ook echt dat mini (zoals we ons mini mensje noemde) snel geboren zou worden. Na een paar gesprekken met de verloskundige heeft zij mij 2 keer gestipt om te kijken of de bevalling op gang wilde komen.
7 nov 2019:
Ik ben nu 39 weken en 4 dagen zwanger. Ik kon niet meer. Zoveel pijntjes in mijn lichaam zo moe en op. Ik vroeg aan de verloskundige of ik alsjeblieft nog een keer gestript mocht worden. Dit was maandag al gedaan van 1 naar 2 cm. Vandaag mocht het weer en ging het van 2 naar 3 cm ontsluiting.

8 nov 2019 Mijn bevallingsverhaal:

Het is de nacht van donderdag op vrijdag. Vrijdag is het een mooie zonnige dag. Terwijl de dagen daar omheen alleen maar regenachtig waren.
1 uur 11: mijn vliezen breken. Het eerste wat ik zeg tegen mijn vriend is: ‘omg, ik loop helemaal leeg’. Ik ga zitten en ren naar de wc. Gelukkig heb ik al iets geslapen. Het vruchtwater voelt een beetje warm aan alsof ik moet plassen maar ik kon het niet tegenhouden. Het ruikt heel zoet.
Ik had voor het eerst in mijn leven een boxershort aan met een mega maandverband in verband met het strippen. Na strippen heb je namelijk vaak wat bloedverlies. Dat mega verband had ik zeker nodig toen mijn vliezen braken. Op het verband zit ook nog een stuk van de slijmprop wat ik eerder die week ook al was kwijtgeraakt. Glibberige sliertige naaktslak achtige troep.
Het was allemaal een beetje bloederig en bruin maar volgens mij was het water zelf wel helder. Er blijft meer komen. Heb nog geen pijn. Voel me kalm maar het eerst wat ik denk is: ik wordt binnen 48 uur moeder! Mijn vriend twijfelt omdat vruchtwater niet geel is en in de wc lijkt het wel gelig, maar waarschijnlijk omdat ik ook heb geplast. Nu twijfel ik ook ik dacht als de volgende golf komt kijk ik nog beter, ja het is echt vruchtwater.

Spannend, het gaat beginnen. Ik wordt ineens misselijk, diarree, ademhaling iets omhoog en spanning in mijn lijf. Verloskundige gebeld, het advies is om nog even te proberen te slapen en terug te bellen als ik 2 uur lang weeën om de 5 minuten heb van één minuut per wee.
Zo wat is dit spannend. Mijn vriend gaat nu slapen, die had ervoor namelijk liggen gamen en dus nog helemaal niet geslapen. De verloskundige zei ook nog dat ik nu niet in bad mag en geen seks meer mag hebben. Alsof ik dat zou willen nu.
2:20 beetje samentrekking in mijn bil, buik en rug. Nog steeds niet pijnlijk. Weer wat vruchtwater verlies, kleine beetjes. 3:00 komt de tweede grote golf vruchtwater.
Mijn vriend probeert nog wat te slapen, hij is ook erg moe merk ik. Ook ik probeer nog wat te slapen, maar ik sta op scherp en wil niet meer slapen. Toch probeer ik het, maar mijn hoofd loopt over. Even goed nadenken wat moet er nu gebeuren? Tas klaar, kleding klaar, wil nog even douchen zo, bevalfotograaf op de hoogte gesteld, wil nog wat fruit en goed eten voor we naar het ziekenhuis moeten. Oké alles komt goed. Nu echt slapen. 3:17 weer wat vruchtwater. Nu 3e keer al omgekleed boxer is string met maandverband erin geworden hahaha. De voorraad boxers is op….
4:05 eerste weeën, ik denk ik ga gelijk timen. En wat denk je, was gelijk om de 5 min van 2 min lang. Dus opletten want dan moet ik na 2 uur bellen staat op het oranje kaartje van de verloskundige. Mijn vriend komt me gelijk helpen met de weeën. Ze zijn gelijk zo sterk en pijnlijk.
Ik wil nog eventjes douche, make-up op en tussen de weeën door dacht ik dat nog wel te kunnen doen, zoals je overal leest. Nou bij mij echt niet, ik had maar 2 min om iets te doen.
Maar eigenlijk was ik te zwak om iets te doen in de rustpauzes tussen de weeën. Mijn lichaam voelde alsof het keihard moest werken voor die weeën en daardoor de tijd er tussen on hold ging.
Ik blijf ook maar overgeven. Mijn vriend maakte nog een ontbijtje om mij aan te sterken. De avond ervoor had ik alleen een pasta salade gegeten. Komt ie met croissantjes met pindakaas. Lief maar die lucht haha, moest gelijk weer overgeven. Mijn vriend probeerde mij naar de douche te krijgen omdat hij wist dat ik graag schoon wilde zijn voor mijn bevalling. Ik zakte door mijn benen en zat op de grond in de douche. Oké dit lukt dus niet. Ik liet me weer op bed vallen. En wilde niet meer bewegen.
Verloskundige komt er aan: 3 cm ontsluiting. Huh, maar dat had ik bij het strippen eerder die dag ook al. Oké het beleid: over 4 uur komt de verloskundige weer: ik moet de weeën gaan weg puffen en weeën aangaan. Mijn vriend is er al die tijd 1000 procent voor mij geweest. Hij heeft het Tens apparaat op mijn rug geïnstalleerd. Ik had volgens mij geen rug weeën maar dacht wel (zo georganiseerd dat ik ben) vast om doen dan heb ik de Tens bij me als ik wel rug weeën krijg. In een wee zetten mijn vriend braaf de Tens aan en klokte mijn weeën. Daarnaast zei hij elke keer wat ik moest doen tijdens de wee. Hij pufte mee en aaide mijn hoofd.
Na 3 uur weeën kreeg ik pers weeën. Ik herkende ze gelijk: dit is niet goed dacht ik. Ik ben nog thuis en kan nooit nu 10 cm hebben, ik moet nog naar het ziekenhuis waar ik wil bevallen….
Bel de verloskundige!!! zeg ik angstig en kijk hem serieus en strak aan. Hij zegt: ja maar we zouden 4 uur wachten. Nee bellen dit is een andere pijn en wee die ik voel. Ik wil dat je NU belt. De verloskundige komt ze voelt en zegt ‘meis, je hebt 5 cm heel goed. We gaan je beval spulletjes pakken en naar het ziekenhuis. Ik heb lachgas voor je geregeld en een kamer met een bad’.
In de verte dacht ik wauw ze heeft zich goed ingelezen in mijn bevalplan. Maar een bad oef dat wilde ik niet meer. Mijn vriend propt nog net even snel een banaan bij mij naar binnen en geeft me wat drinken. Ik zag ergens nog een mogelijkheid om even snel mijn tanden te poetsen. Ik hing letterlijk over de wastafel heen. Maar ach toch een schone mond.
Mijn vriend hield me vast op weg naar de auto. De buurvrouw stond voor het raam naar ons te kijken. Oh wat schaamde ik me. Het was spitsuur en er fietste allemaal jongeren naar school. Ik liet mezelf in de auto vallen en bewoog niet meer. Dat vond ik het prettigst. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde in mijn eigen wereld te gaan. Dat had ik nodig omdat ik merkte dat de weeën en de pers weeën erger werden. Volgens mij gingen we rond 9 uur half 10 richting het ziekenhuis.
Circa 10.00 uur: Mijn vriend meldt ons bij de balie. Kamer 107 hoor ik. Alsof we naar een hotel gaan, dacht ik nog. Terwijl ik met mijn ogen dicht op de rolstoel door de gang wordt gereden. We kwamen terecht op de kamer die we ook met de bezichtiging hadden gezien. Enorm bad erin. Hoewel ik van te voren had bedacht dat ik graag in het bad wilde bevallen moest ik er nu niet aan denken. Ik wil alleen maar in de foetus houding liggen op mijn zij en niet van het bed afkomen.
Er kwamen om de beurt veel mensen de kamer in, allemaal even lief. En daar was ze onze fotograaf. Zo fijn om haar te zien terwijl ik haar helemaal niet kende, ik had haar nog maar één keer eerder gezien. Maar ik dacht gelijk zij gaat het belangrijkste uit mijn leven vast leggen. Ze was al om half 6 in ’t ziekenhuis, wilde niks missen.
Waar de weeën eerst heel kort op elkaar kwamen zakken ze nu af, er zit soms wel 10 minuten tussen. Dit was niet de bedoeling. Verloskundige doet inwendig onderzoek: 9 cm! Huh had ik thuis 5 centimeter en 20 minuten later na het ritje met de auto al 9? Huh dan kon ik al bijna gaan bevallen zo snel voor de eerste? Oké focus. Ik weet dat ik eigenlijk doodmoe was en alleen maar mijn ogen wilde dicht doen. De weeën en de persweeën wisselde elkaar af. Ik kon ze soms weg puffen en soms deed mijn buik en lichaam wat ie moest doen persen.
Ik moest vaker diep inademen en weer puffen. Dit om mini (ons wondertje) meer zuurstof te geven. Dit deed ik braaf. Er werd lachgas aangeboden. Dat wilde ik wel. Al snel werd ik heel high en ik hoorde mijn vriend zeggen: dit is teveel voor haar. En haalde soms het apparaat weg. Ik weet nog dat er werd gevraagd zijn je weeën nu minder erg? Ik had echt werkelijk geen idee. Ik werd er wel stoned van hoorde ik van iedereen om mij heen. Ik schijn allemaal grappige dingen te hebben gezegd, zo hoorde ik later dat ik mijn vriend nog uitgebreid de liefde heb verklaard…

Ik trilde van top tot teen. Vroeg beensteunen want mijn benen waren zo moe. Op mijn rug met mijn benen wijd bleef ik liggen. In een wee ging de elektrische deken af na een wee stopte ze me goed in. Het trillen en beven bleef de hele bevalling. Zelfs met klappertanden erbij. Ook heb ik nog een aantal keer overgeven. Dit wist ik zelf niet meer maar zag het op de foto’s terug.
Mijn lichaam was totaal op voelde ik. Ik kon mijn ogen gewoon niet open houden. Ik hield mijn vriend strak vast aan zijn broeksriem en kneep veel in zijn handen. Hij mocht absoluut niet weg. Had heel erg het idee dat ik het niet zonder hem kon. Hij moest mij echt helpen met de weeën op te vangen. Hij gaf mij zo nu en dan Dextro en AA uit een spuit fles.
Ook smeerde hij indien nodig mijn lippen in met vaseline. Als ik met mijn tong over mijn lippen likte kreeg ik een slokje.
Want een droge mond had ik extreem. Op deze manier hoefde ik niet te praten en wist mijn vriend wat hij moest doen. De fotograaf gaf mij steeds een koud washandje op mijn voorhoofd. Dit hadden wij niet afgesproken, ze zou alleen foto’s maken. Maar wat was ik blij met haar. Ook stond er nog een vrouw in een roze polo naast mijn bed. Geen idee wie dat was maar ze was super lief en ook haar hand heb ik fijn geknepen.
De weeën werden dus in ’t ziekenhuis (na verhalen van andere te horen) minder heftig. Dit ervaarde ik niet zo. Ik dacht dat ’t precies volgens plan ging allemaal. Ik voelde dat ik moest persen en elke keer werd gezegd nee nog even weg puffen nog niet persen pas als je meer echte pers weeën achter elkaar hebt. Ik pufte braaf maar weet ook dat ik gilde van de pijn. Ik mocht niet gillen dan zou ik teveel energie verloren laten gaan. Dus ook nog stil bevallen. Hoe dan? Ik had zoveel pijn. Het leek wel alsof ik al mijn ingewanden door mijn perineum moest duwen terwijl daar niet eens een opening zat. Het voelde echt als een voetbal die eruit moest maar dat het niet paste.
Mijn vriend stond links naast mij en ik mocht hem elke keer in zijn hand knijpen. Hij zei mij elke keer wat ik moest doen. Soms was ik zo vermoeid en slap en op dat ik schreeuwde wat moet ik ook alweer doen ik wist het gewoon niet meer. Hij pakte me vast en zei wat ik moest doen. Ik volgde hem volledig en wist dat alleen hij wist wat ik moest doen. We waren zo ontzettend één.
Ik zou niet weten wat ik moest doen zonder hem. Mijn vriend bleef aan de linker kant van mijn bed staan, altijd! Hij was er de hele tijd! Ik weet nog dat ik zei dat ik zo veel van hem hield en dat we dit samen gingen doen. Ik zei dat ik wilde dat hij mini zou pakken en het omhoog zou houden alsof het Simba was. En mij dan zou vertellen of het een meisje of jongetje was.
Er werd besloten dat er wee-opwekkende medicatie nodig was omdat er steeds langere poses (volgens hun) tussen de weeën zat. Ik werd vanaf dat moment dus medisch. Er werd van alles geprikt in mijn armen en ik kreeg een hele strakke band om mijn buik heen. Ik weet nog dat ik vroeg of ie losser mocht. Maar volgens mij werd er niet naar mij geluisterd. Het infuus lukte niet helemaal en moest meerdere keren opnieuw geprikt worden. Ik had nog nooit een infuus gehad wanneer ik bij was en dacht altijd dat dit super pijnlijk was. Maar het viel zo mee. Waarschijnlijk doordat ik op andere plekken in mijn lichaam al zoveel pijn had. Er kwamen steeds andere mensen in de kamer. Ik hield mijn ogen dicht om niet te veel mee te krijgen en meer op mezelf te focussen.
Toen de wee opwekkers zijn werk deden zat ik helemaal in mij bubbel. Het was zo heftig. Ik had bij elke wee 3 keer de tijd om te persen. Ik moest mijn eigen benen vasthouden en naar mij toe trekken, kin op mijn borst, hap lucht halen en alles eruit persen. Meer dan 3 keer lukte me niet, zo op was ik. En als de wee weg was dacht ik shit nu is mini weer meer terug naar binnen. Hoe moet dit dan ooit eruit?
Naarmate de wee sneller op elkaar kwamen hoorde ik iemand roepen ‘ik zie de haartjes’. Toen dacht ik: ja hoor, heb je weer zo’n dom verhaal om mij maar te doen geloven dat ik er bijna was. Ik voelde alle pijn en toch totaal gevoelloos. Ik wist ik ben er nog niet maar ik moet dit mini mensje op de wereld zetten. Ik perste en perste 3 soms als ik lucht had 4 keer, even op adem komen en weer door.
Ik hoorde iemand zeggen we gaan je even verdoven. Boeiend doe maar wat je moet doen dacht ik. Geen idee eigenlijk waar ze het over hadden. En ineens hoorde ik iemand tegen mijn vriend zeggen: ‘Als je de baby wilt aanpakken kun je nu je handen gaan wassen’.
Intens blij met dit gehoord te hebben maar ineens enorme angst, hij gaat weg bij mij, die loopt naar voren, nee dat wil ik niet, dat kan ik niet alleen. De fotograaf nam zijn plaats in en hij liep naar voren. Zij voelde dit perfect aan. En ander persoon pakte ook mijn hand geen idee meer wie dat was. Ik perste weer 3-4 keer en ik voelde niks meer en toch alles. Ineens riep een arts ofzo ‘oké jongens benen recht naar beneden gooien en om hoog in haar nek’. Voor mijn gevoel was het zo dat mij benen gestrekt gingen met m’n hoofd er tussen en toen in mijn nek gelegd en moest ik persen. Ik hoorde later van de verloskundige dat dit ook echt zo was. Wat verschrikkelijk. Iemand riep als je het wilt zien moet je nu kijken. Door de spleetjes van mijn ogen keek ik in een grote lamp maar zag alleen mijn eigen buik en alle mensen er omheen. Snel weer dicht en gewoon persen. Op dit moment werd er, zo hoorde ik achteraf, een knip gezet en ging iemand ook nog met 2 handen bij mij naar binnen om de schoudertjes te draaien (die bleken een beetje vast te zitten), hier heb ik niet veel van mee gekregen omdat ik zo met mezelf bezig was en te focussen op mini. Voor mijn vriend zal dit best een enorme impact hebben gehad. Die heeft alles daar van onderen gezien en wat er met mij werd gedaan. En dan de spanning dat hij het mocht pakken en de pijn die ik uitkraamde tijdens de laatste perswee. Alles stond op spanning en ineens voelde ik iets glibberen, daar was mini.
12.42 uur: Het was me gelukt!! Ik deed mijn ogen open en zag een gestrekt kindje op me afkomen door mijn vriend vast gehouden. Hij had haar gepakt, het was hem gelukt ik was zo trots op hem. Hoorde ook niet echt gelijk dat het een meisje was. Ik zat helemaal in een roes/bubbel. Daar lag ineens een mini mensje op mijn buik.
Mijn vriend erbij, keihard huilen maar ik had geen tranen meer weet ik nog. Er kwam geen vocht meer uit mij. Alles was op, alle energie. Ik had alles gegeven. Maar daar lag ze.
Ik merkte dat de fotograaf foto’s van ons maakte en ik bleef mijn vriend maar aankijken; wat was ik trots op hem. Dit was ons wondertje! Hoelang dit moment duurde weet ik niet.
Ook hoorde ik later dat de navelstreng om het hoofdje had gezeten en de schoudertjes in de verdrukking zaten. Dat ze eerst nog bang waren dat de schoudertjes gebroken zouden zijn. Ook was er op de noodknop gedrukt. De kamer werd steeds drukker en drukker en ik bedacht me oh ja die placenta moet nog.
Ik probeerde te persen maar blijkbaar niet voldoende want ik zag wat angstige gezichten om me heen. Volgens mij heb ik het niet gehoord maar ergens wist ik: ik moet geopereerd worden aan mijn placenta. Ik riep nog; ik wil NU geopereerd worden. Ik wist hoe gevaarlijk het zou zijn als we zouden wachten. Het duurde eeuwig voor mijn gevoel voor we de kamer uit reden. Ik keek nog 1 keer achterom en zag mijn vriend met mijn dochter en de fotograaf zitten. Alles ervoor had ik gemist en was ik alweer kwijt uit mijn geheugen. Alsof ik even in slaap was gevallen. Ik riep naar mijn vriend bel mijn ouders en ik hou van je. En weg was ik. Door de gangen heen, af en toe keek ik maar vaak had ik mijn ogen dicht omdat ik niet meer kon, zo op was ik. Ergens stonden we te wachten ik op ’t bed met wat zusters er omheen maar waarop we moesten wachten wist ik niet. Ze keken soms onder de deken en ik zag angstige gezichten. Maar ik was niet helder genoeg om na te denken dat ze mijn bloedverlies bekeken. Eindelijk kwam ik in een kamer en werd ik van ’t ene naar ’t andere bed verplaatst. Dit ging heel snel en hard eraan toe. Ik kreeg een kapje op mijn gezicht en weg was ik. In totaal schijn ik 2 uur weg te zijn geweest.
Toen ik wakker werd op een uitslaapkamer lagen er allemaal mensen mij heen. Ik wilde ze allemaal vertellen dat ik moeder was geworden. Ik vroeg 100 dingen aan iedereen om mij heen. Of ik nog een ijsje mocht en 8 liter water omdat ik zo’n dorst had en ik vertelde dat ik in mijn zwangerschap ook altijd zoveel dorst had enz enz. Ik kreeg een glas water en 2 peren ijsjes. Ik denk dat ik misschien wel wat medicatie op had die mij stoned maakte. Maar zeker weet ik het niet. Ik had echt hele verhalen. Ik weet nog dat ik probeerde een zuster te roepen die vlak bij was maar ze reageerde niet. Soms keken ze me aan en dan weer weg. Droomde ik dit, had ik geen stem? Waarom zagen ze me niet, ik wilde drinken nog meer drinken.
15.00 uur: Toen ik terug naar mijn vriend en mijn dochter mocht kwamen we mijn moeder tegen in de gang. De zuster achter mij zei volgens mij loopt jouw moeder daar. Ik herkende haar niet gelijk vanaf de achterkant omdat ik zo zwak was. Maar ja dat was mijn moeder. ‘Mama’ riep ik. En ze kwam half huilend op mij af. Wat was ik blij om haar te zien. Ik weet niet meer wat ze zei maar ik had mijn mama gezien. Pfff wat fijn. En ineens was ze weer weg. Het was zo gek ik dacht nog hè wat raar wat doet zij hier nou alleen op de gang. En wat loopt ze er kalmpjes bij. Ik werd de kamer ingereden bij mijn vriend, dochter en de fotograaf. Mijn vriend had geen T-shirt aan en liep mij half tegemoet op de gang. Geen idee waar mijn dochter toen was eigenlijk.
Mijn dochter werd gelijk onder mijn topje gelegd zodat we huid op huid lagen. Ik was zo aan het lachen (voor mijn gevoel in ieder geval) was zo gelukkig trots en moeder. Toch weet ik totaal niet meer wat er om mij heen gebeurde. Mijn vriend kwam terug met mijn ouders samen. Mijn vader rende half naar mij toe en enorm huilend. Mijn moeder kwam super trots en emotioneel aan mijn bed staan en Birgit stond met tranen in haar ogen naar ons te kijken.
Eén van de mooiste momenten van mijn leven die de fotograaf ook heeft vast gelegd voor ons. Geweldig. Dit was zo dierbaar en ik had het zo ontzettend nodig op dat moment. We knuffelde veel met zijn allen, al weet ik niet meer wat we zeiden.
Ineens gingen mijn ouders beneden ergens eten ofzo. Ze wilde ons even alleen laten als gezin. De fotograaf ging er ook vandoor. Daar waren we met z’n drietjes. Wauw!
Later kwamen mijn ouders en zusje dacht ik terug. Echt geen idee meer wat er is gezegd. Toen ze weg gingen kwamen mijn vriend zijn vader met zijn vrouw. Ik voelde me zo gelukkig dat zij er waren. Ik voelde zoveel trotsheid naar mijn vriend toe. Dat het hem was gelukt zijn dochtertje ter wereld te brengen. Ik voelde zoveel liefde. Wij hebben dit allemaal als één team gedaan. We voelde elkaar haarfijn aan, precies zoals ik hoopte dat hij zou zijn en hoe hij mij zou kunnen helpen heeft hij allemaal gedaan.
We moesten een nachtje blijven omdat ik zo’n 3 liter bloed verloren had en een bloedtransfusie kreeg. Ik vond het allemaal prima. De wereld ging echt langs mij heen. Voelde me intens gelukkig en super stoned, intens moe en super gevoelig.
Het slapen ging redelijk daar. Al moest ik wel even bedenken dat toen ik wakker werd wat er allemaal was gebeurd. Ik zag haar liggen in een glazen wiegje en mijn vriend er achter op een keiharde bank. Wow wat was hier een paar uur geleden allemaal gebeurt? Ik kon niks anders dan steeds in stukken vertellen hoe ik het had ervaren. Het zat me zo hoog. Ik wist dat bevallen pijnlijk en heftig zou zijn maar alles wat er bij kwam zorgde ervoor dat ik het geen plekje kon geven nog.
Ik ben gelijk wat dingen gaan opschrijven. Tijden, momenten, gevoelens om maar niet het moment te verliezen. Gelukkig kregen we de foto’s van de fotograaf nog. Ik merkte het mijn vriend ook niet koud had gelaten. Die was ook echt van slag maar ook nog steeds ijzersterk. Zijn vader gevoel was er vanaf het eerste moment. Hij bleef ook maar zeggen nu heb ik iets in mijn leven waar ik voor zal gaan zorgen, nu heb ik een doel om verantwoordelijkheid voor te nemen. We praten samen veel over wat er was gebeurd.
De dag erna werd ik gedouched. Dit ging erg wankel. Ik ben iemand die altijd alles zelf wil doen maar voelde me heel prettig om me dit keer over te geven. Ik kon gewoon echt dingen niet meer zelf. Met katheter en al de douche in een bloed spoor achter me aan, zitten op een krukje wat een ellende. Lijkwit/geel was ik.
Er werd gevraagd of ik vandaag naar huis zo willen. Ja tuurlijk wilde ik dat. Kersverse moeder, ja die wil haar dochter showen en naar huis. Maar kon ik dat wel aan? Ik zei stoer ja. Er werd besloten dat als ik zelfstandig kon plassen ik naar huis mocht. Nou dit lukte mij natuurlijk! En ineens zat ik na de lunch in de rolstoel met een maxicosi met mijn dochter erin. Oef dit was wel even pittig. Mijn vriend had alles thuis voorbereid en de kraamzorg en zijn moeder zouden er zijn als we thuis zouden aankomen.

De kraamdagen:

Vanaf toen begon het, de hectiek. We kwamen alle drie tegelijk binnen, iedereen vroeg van alles en wilde van alles. Het ging zo langs mij heen. Ben op de bank gaan zitten met mij dochter en merkte dat ik totaal niet scherp was. Ik weet ook hiervan wederom niet zo veel meer.
Toen mijn vriend z’n moeder weg ging kwamen mijn ouders binnen met mijn zusje en haar vriend. Huis gevuld. Zo druk, zo veel allemaal in één keer. Toen ze weg waren storten we helemaal in. En nu onze eerste nacht met zijn drieën. Het is nu een week geleden dat ik dit schrijf maar ik weet nu al niet meer hoe onze eerste nacht en week is gegaan.
Mijn vriend besloot in te grijpen en het anders te willen. Geen bezoek meer. Eerst moest ik herstellen. Hij zorgende enorm voor mij. En hoewel ik zijn ingrijpen vervelend vond snapte ik het wel. Ik was gestart met de borstvoeding en had al mijn energie hier voor nodig. Ik was zwak, kon niet op mijn benen staan en had slapeloze nachten waarbij ik ook nog veel afviel.
Die week liep iedereen ons huis in en uit. Verloskundige drie keer per week, Kraamzorg 10 dagen (ik kreeg extra dagen ivm mijn heftige bevalling), mensen van de gehoortest en hielprik, bloedprikken, zo nu en dan toch wat andere mensen. In onze kraamtijd werden we echt geleefd. Mijn vriend had gelijk eerst moesten we onze dochter leren kennen en aansterken.
Terugblik:
Ruim 2 weken na de bevalling: Als ik terug kijk op mijn bevalling raakt het mij weer enorm. Er was zoveel gebeurd wat nog verwerkt moest worden.
Toch kan ik ook zeggen dat ik het een echte ervaring vond die ik ondanks alles nooit in mijn leven had willen missen. Wij hebben alles gedaan zoals wij het zelf wilde. ‘Oké’, mijn bevalplan zag er totaal anders uit (aangezien ik een bad bevalling wilde). Maar toch hebben mijn vriend en ik ons er samen zo goed doorheen geslagen.
Zonder samen echt te overleggen op het moment zelf, wisten we beiden wat we moesten doen. Hoewel ik mij ook heb overgegeven aan de medische wereld van de mensen die wisten wat ze deden, hebben we toch de regie kunnen houden. En daar kijken wij heel positief op terug.
Mensen om mij heen vragen vaak zou je de volgende keer iets anders willen doen? Hoewel sommige momenten tijdens mijn bevalling traumatisch waren zou ik precies hetzelfde doen.
Ik heb me overgegeven, in mijn eigen bubbel gekeerd, mijn vriend totaal vertrouwd, en mijn uiterste beste gedaan om dit mini mensje op de wereld te zetten. Nee ik zou het precies zo doen als ik het over mocht doen.
Een kleine tip voor andere zwangere vrouwen over de kraamperiode: Pak de eerste week je rust. Niet te veel bezoek. Je bent voor het eerst met zijn drietjes, dat is wennen. Je moet zelf wennen aan de rol van moeder, je partner moet wennen aan zijn nieuwe rol. Maar bovenal moet je wennen aan je kindje. Wie is hij/zij, wat wilt hij/zij, wat moet ik doen als je kindje huilt, hoe geef ik borstvoeding. Alles wat op je af komt is nieuw. Neem hier de tijd voor en zorg dat je samen je kindje leert kennen.
Daarna is bezoek natuurlijk hartstikke leuk en kun je vol trots je wondertje laten zien.
Nu een aantal weken na de bevalling gaat het al een stuk beter. Ons eerste wandelingetje als gezin zit er op en we leren onze dochter steeds beter kennen.
Het gaat goed met ons en we genieten van elk moment dat we naar onze dochter kijken. Wat is deze mini toch een wondertje!

Noot van de redactie: Dank je wel voor je prachtige bevallingsverhaal en foto’s Michèle. Zo mooi om te lezen hoe jullie dit écht samen gedaan hebben.
Wel jammer om te lezen dat je de ademhalingsoefeningen en houdingen, die je tijdens je cursussen hebt gekregen, niet hebt toe kunnen passen tijdens je bevalling.
Helaas horen we dit vaker. De belangrijkste reden hiervoor is dat stellen niet voldoende oefenen. Ze volgen vaak wel samen een cursus, maar na afloop van de cursus wordt er niet meer geoefend. Hierdoor gaan de oefeningen niet in je systeem zitten en kun je ze niet oproepen op het moment dat het spannend wordt.
Dit is één van de belangrijkste redenen dat wij ONLINE cursussen aanbieden.
Doordat je lessen en oefeningen online staan kun je ze net zo vaak bekijken (en dus oefenen) als je wilt. Zo worden ze een onderdeel van jezelf en kun je ze ook op het moment suprême toepassen.
Michèle en haar vriend hebben overigens wel geoefend maar ze kon het niet toepassen door de weeën storm waar ze in zat.
Voor alle zwangere lezers: een bevalling hoeft niet perfect te verlopen om er goed op terug te kijken. Wat het verhaal van Michèle je mss leert is dat een goede voorbereiding, samen met je partner, ervoor zorgt dat je samen sterk bent en zonder woorden van elkaar weet wat je belangrijk vindt. Ook als je bevalling niet verloopt zoals je had gehoopt kun je er toch trots op terugkijken omdat je het samen hebt gefikst én je partner meegedacht en gewaakt heeft over de dingen die jullie belangrijk vinden.

Samen bevallen begint echt met samen goed voorbereiden!

Foto’s zijn gemaakt door fotograaf Nathalie Mandemaker die prachtige zwangerschaps- en geboortefoto’s maakt. Kijk eens op haar site: www.fijnfotootje.nl
Jouw bevallingsverhaal ook op Babyopkomst.nl? Mail het naar info (apenstaartje) babyopkomst.nl