Blog papa Charel: Echo

Blog van Charel Visser (33), vader van Lennon (geboren op 9-5-2016), vriend van Kim (26) en baas van mopshond Diesel. Dagelijkse bezigheden: parttime verkoper, ZZP-er in muziekworkshops op scholen en salestrainingen voor bedrijven, fulltime jonge vader en sinds augustus 2016 papa met een eigen blog

Echo

Bij het horen van het woord ‘echo’ denk ik altijd aan een heerlijk flauwe grap van mijn held der helden, de heer Y. van ’t Hek. “Komt u even naar de echo kijken meneer Van ’t Hek?” “Nou nee, ik sta net lekker naar de foto’s te luisteren.” Met die woorden in mijn hoofd gingen wij op pad naar het ziekenhuis voor onze eerste echo op 7 oktober 2015. De dag daarna zouden we op vakantie gaan, we hadden last minute besloten dat we nog één keer met z’n tweeën op reis wilden voordat we ons kindje zouden verwelkomen.
Wij zijn geen reizigers die lekker gaan backpacken, de Ardenne verkennen of het oude Egypte ontdekken. Wij willen zon, een zwembad en het liefste een buffet dat de hele dag aangevuld wordt met lekkere dingen. Kim is geen alcoholdrinker en op dat moment was het natuurlijk sowieso niet de bedoeling dat ze zou drinken, maar ik houd van een drankje op vakantie en dus was een 24-uursbar ook erg fijn. We hadden zeven mooie dagen in Turkije in het vooruitzicht en hadden het vertrek een dag na de eerste echo gepland. In totale euforie was dit besloten, totdat we later pas bedachten dat er ook een kans was dat de echo minder positief kon aflopen. We spraken af dat we niet teveel aan nare scenario’s zouden denken, maar in je achterhoofd zit toch de angst dat er iets niet in orde is. En hoewel je natuurlijk in zo’n geval alle steun aan elkaar moet hebben, verhoogt het de vakantiesfeer ook niet echt wanneer je de volgende dag ‘gezellig’ naar Turkije moet om vervolgens een week lang in de zon te zitten met een verdrietig gezicht.
We moesten er rond drie uur ’s middags zijn en werden door een nogal serieus uitziend type binnengeroepen. Deze mevrouw vertelde kil en klinisch dat ze de echo vaginaal ging doen, waarbij er met een soort bowlingkegel en een klodder koude gel van binnenuit gekeken ging worden naar ons kind. Echt heel sfeervol was het niet en dan druk ik me erg voorzichtig uit. De zenuwen die door je keel gieren zorgen er wel voor dat het je ook weer niet zoveel kan schelen, laat dat kind zien en snel een beetje. Het moment dat je heel in de verte een wit flubbertje ziet liggen, vergeet je nooit meer. En wanneer het verlossende woord te horen is dat het hartje klopt, kun je een gat in de lucht springen. Hier ging nog wel het romantische, magische, bijna epische moment aan vooraf waarop de echoscopiste met de intonatie van Peter R. de Vries zei dat het ‘inderdaad één zwangerschap betrof’. Ik moest me inhouden om niet te vragen of de beelden op het scherm live waren of dat het een reconstructie was, maar dan had ik waarschijnlijk met dodelijke precisie een elleboog van mijn vriendin in een nader te bepalen lichaamsdeel gekregen, dus ik koos er deze keer voor om de grap te laten voor wat het was.
Al met al een aparte ervaring, alles was goed, de opluchting was enorm. Het zien van zijn hartje, dat eruit zag als de cursor van het middeleeuwse computerbesturingsprogramma MS Dos, was bevrijdend. ‘Hij doet het’, hoorde ik mezelf zeggen. Vol blijdschap konden we onze koffers gaan pakken en we hebben samen een prachtige week gehad. Maar toch hoorde ik die week nog een paar keer de stem van Petra R. de Vries in mijn hoofd en ondanks dat de klank vreselijk was, waren de woorden fantastisch.