Blog papa Charel, hoe het begon

Blog van Charel Visser (33), vader van Lennon (geboren op 9-5-2016), vriend van Kim (26) en baas van mopshond Diesel. Dagelijkse bezigheden: parttime verkoper, ZZP-er in muziekworkshops op scholen en salestrainingen voor bedrijven, fulltime jonge vader en sinds augustus 2016 papa met een eigen blog.
5 september 2015
Zaterdag 5 september 2015 begon zoals meer zaterdagen voor mij begonnen. Kim had ochtenddienst, wat inhoudt dat ze om 6.45 de deur uit gaat, en ik was die dag vrij. Ik werk ook regelmatig in het weekend, vaker wel dan niet zelfs, maar op die dag had ik alle tijd voor mezelf. Lekker uitslapen maar toch nog een uur in je bed blijven liggen, dat werk. Langzaam opstaan, douchen, beneden begroet worden door onze mopshond Diesel en dan even op de bank uitrusten van alle ‘drukte’ van die ochtend. Ik kan luier dan lui zijn, hoewel wanneer mijn ouders mij vroeger het stempel ‘lui’ wilden geven, ik steevast antwoordde met: “Ik ben niet lui, ik gebruik mijn energie alleen heel selectief.” Voordeeltje als je ouwehoeren tot kunst hebt verheven: je hebt vrij snel een antwoord op dat soort ‘beschuldigingen’.
Rondje met de hond gelopen, ontbijt en lunch in één gedaan na terugkomst, wat in huis gerommeld en toen was het al bijna half drie. Kim kwam rond die tijd thuis en ging nog even naar bed, want ze had ‘s avonds een verjaardag van een vriendin en dan wil je wel een beetje fris zijn. Dus dat betekende dat ik nog een paar uurtjes voor mezelf had. Rond zes uur naar de Jumbo voor het avondeten en wat boodschappen en dan Kim wakker maken wanneer ik het eten klaar zou hebben.
Toen ik terugkwam van de supermarkt en de tassen met boodschappen naar binnen bracht, hoorde ik van boven: “Char, kom eens…” Waarop ik antwoordde dat ik bezig was met uitladen en dat ik, zoals het een man betaamt, geen twee dingen tegelijk kan. Toen ik de tweede lading naar binnen sjouwde, stond Kim me in de keuken een beetje verward aan te kijken met twee op thermometers lijkende apparaten in haar handen.
“Wat zie jij als je op deze zwangerschapstesten kijkt?” Waarop ik antwoordde dat ze allebei twee hele dikke, paarse strepen hadden. “Nee oen dat zijn de referentiestrepen. Kijk eens bij die linkse en dan op het witte vlakje…” Wat er dan door je heen gaat als je daar ook een ietwat vage maar toch duidelijke streep ziet staan, is niet te beschrijven. Voor mijn gevoel hebben we een uur in een soort halfverwarde toestand samen door de woonkamer gerend, waarna we besloten om snel naar de Albert Heijn te rijden voor een goede test. De gebruikte tests waren van de Action dus een Clearblue zou vast wel duidelijkheid geven. In de tweede supermarkt die ik die dag bezocht, hadden we al snel de benodigde test gevonden. Omdat Kim door de spanning het nogal ongemakkelijk vond om aan de caissière alleen een doosje te geven met de duurste thermometer die ik tot dan toe gezien had, kochten we er ook een Katrien Duck bij, omdat dat het eerste was dat we zagen toen ze besefte dat ze niet alleen een test wilde afrekenen. Achteraf iets waar we nog altijd om lachen als we de AH binnenlopen, maar op dat moment was het één grote roes. De Clearblue gaf een nog veel dikkere streep aan en de dagen daarna waren we compleet van de wereld, van geluk welteverstaan.
Het grootste avontuur dat we tot nu toe samen hadden beleefd, was begonnen en daarmee begon ook het grote wachten. Negen maanden vlogen om en nog nooit gingen achtendertig weken zó snel en langzaam tegelijk. Ik ben er alleen nog steeds niet aan toegekomen om dat Katrien Duckmagazine te lezen…