Blog papa Charel; Kleine lettertjes

Laatst overleed de vader van één van mijn beste vrienden. De man had tien jaar geleden een hartstilstand gehad maar ondanks de eerste diagnose ‘onherstelbaar’ had hij in de afgelopen jaren toch nog kleine succesjes geboekt in zijn herstel. Helaas ging het de laatste tijd minder en overleed hij uiteindelijk in zijn slaap. Aan de ene kant mooi, aan de andere kant wrang. Wrang omdat mijn vriend in de week dat zijn vader overleed, elk moment voor de tweede keer vader kon worden. Na een geweldige zoon zou er een dochter bij komen en dan zie je van heel dichtbij dat verdriet en geluk soms bizar dicht naast elkaar kunnen liggen.
Tijdens de begrafenis liepen we over het kerkhof en waar je vroeger niet echt lette op de datums die in de grafstenen waren gehouwen, merk je dat je ouder wordt en plotseling schrikt als je in ‘4-6-1971 5-12-2011′ ziet. Veel te jong en in dit geval een leeftijd waar ik zelf maar acht jaar van verwijderd ben. Nog erger zijn de graven waar je, zonder überhaupt te hoeven rekenen, ziet dat er een kind ligt. Het viel me ook op dat hoe jonger de overledene bleek te zijn, hoe kleiner de letters op de graven waren.
Vroeger vond ik dat al erg om te zien, nu dwalen je gedachten automatisch af naar het feit dat je zelf een kind hebt en dat je hoopt zoiets nooit mee te maken. Ik kom uit een familie waar, voordat ik geboren werd, twee neefjes overleden. Een tweeling nog wel, de ene was elf en de andere was vijftien toen het noodlot toesloeg. Dat zijn allemaal dingen die door je hoofd spoken als je op zo’n plek rondloopt en die ineens een hele nieuwe dimensie krijgen. Je verantwoordelijkheidsgevoel krijg een enorme opdonder maar tegelijkertijd besef je wel dat je je gelukkig mag prijzen dat er thuis een gezond kind op je wacht. Ik besef me ook dat mijn stukjes doorgaans iets luchtiger en gezelliger zijn, waarbij ik bij dezen beloof de volgende keer een extra hilarisch verhaal te vertellen, maar op het moment van schrijven zit dit voorval nog heel erg in mijn hoofd en verbaas ik me er over dat je op zoveel manieren verandert wanneer je een kind hebt gekregen. Sommige dingen komen net even iets harder binnen dan voorheen. Hoe dat komt? Geen idee, de natuur zal daar een rol in spelen denk ik.
Bij thuiskomst werden wij begroet door de mooiste en grootste blauwe ogen die ik ken. Alsof zo’n kind aanvoelt dat je wel even een lach op zijn gezicht kunt gebruiken. Daarom is het misschien ook maar goed dat mijn vriend kort daarna weer vader werd, want ondanks alle zorgen die erbij horen, is zo’n kleine de allerbeste relativering die je kunt hebben.