Blog papa Charel; what’s in a name

WHAT’S IN A NAME

Toen mijn moeder in 1983 een maand of negen met mij rondzeulde, was mijn broer vijf jaar oud. Op een dag stond zij te strijken en kwam broederlief de keuken binnengestormd om de volgende dialoog op te starten: “Mama ik weet hoe de baby moet heten als het een jongetje wordt!”
Moeder: “O ja? Welke naam heb je bedacht?”
“Kareltje.”
Wat er na die woorden verder besproken is, weet ik niet. Maar mijn ouders waren het erover eens dat ‘Kareltje’ niet het allerbeste idee was, hoewel ze wel iets in de sfeer van dat idee wilden. De knoop werd doorgehakt en als ik een jongen zou zijn, werd het Charel (dit spreek je hetzelfde uit als Charles de Gaule, dus niet Sjarèl of Sjaarul, zoals ik in mijn leven al tientallen malen heb moeten aanhoren) en als ik een meisje zou zijn, heette ik Charlène.
Nou heb ik hartstikke lieve ouders, maar zoals waarschijnlijk zoveel mensen van hun eigen naam vinden, ben ik er niet altijd even blij mee. Ik ben mijn naam rond mijn puberteit regelmatig gaan veranderen naar Charly, wat net even stoerder klinkt en ook niet te verbasteren is naar de altijd humorvolle versies ‘Scharrel’ of ‘Scharrelei’. Iedere keer dat iemand die dijenkletsers bedenkt, sta ik versteld van de originaliteit…
Jaren geleden was ik op de verjaardag van de zoon van een goede vriendin en daar liep een jongetje rond dat Lennon heette. Ik ben geen bovenmatig fan van de Beatles, vind hun muziek te gek maar heb eigenlijk niet één van hun cd’s of platen in de kast staan. Maar ik vond John Lennon altijd al een intrigerende figuur. Die naam is altijd in mijn hoofd blijven zitten totdat Kim op een dag begon over kinderen. We kenden elkaar nog niet zo heel lang, maar ze wilde toch even een hengeltje uitgooien met het onderwerp ‘baby’s’ als lokaas. Als ik daar negatief op had gereageerd, was de kans groot geweest dat ik vrij snel daarna weer als single door het leven zou gaan, maar gelukkig voor ons beiden wilde ik ook ooit op een dag kinderen.
Niet veel later bespraken we namen en liet ik mijn voorkeur vallen. Het enthousiasme over die naam moest nog even indalen bij haar, maar na verloop van tijd waren we het eens. Dus toen we rond de negentiende week een pretecho lieten maken, hadden we er net een week of tien aan besteed om toch ook maar een meisjesnaam te verzinnen. Dit bleek moeilijker dan verwacht. Ideeën als Elin werden met een vrouwelijke veto weggestemd, terwijl ik Lara-Lyn iets te ‘Meiden van Holland’ vond klinken. We hadden dus de stille hoop dat er een jongen in aantocht was, wat alle naamproblemen in één klap zou doen verdwijnen. Dus toen de echoscopiste zei dat er overduidelijk een mannelijk geslachtsdeel te zien was, waren we allebei opgelucht en was de zoektocht naar een meisjesnaam meteen ten einde.
Inmiddels is Lennon gezond en wel en toen we zijn geboorte bekendmaakten, kregen we verrassend veel reacties van mensen die zijn naam zo leuk vonden. De combinatie van originaliteit, stoerheid en herkenning schijnt goed te vallen en dus zijn we blij dat we die naam hebben gekozen. Nu nog hopen dat hij zijn naam zelf ook leuk gaat vinden en niet op een dag zegt: “Pap, mam, ik ga mijn naam veranderen. Vanaf nu heet ik Kareltje.”