En papa, hoe bevalt het (eigen verhaal)

Kinderen krijgen, het mooiste wat er is. De roze wolk, de droom die uitkomt, een verrijking voor het leven. Dat klinkt allemaal leuk en aardig, maar hoe zit het met de keerzijde? Dat je als man niet meer op de eerste plaats komt en dat je alleen nog maar naar je vrouw mag kijken als de kleine trek heeft? Hoe voelt dat voor hém? Een eerlijk relaas door Paul (36), vader van Bas (2) en zwanger van de tweede (8 maanden), getrouwd met Roos (34).
‘Ze is in één dag veranderd’, fluisterde mijn schoonvader twee jaar terug tegen me, terwijl Bas op haar borst lag. Hoe dan, vroeg ik. ‘Ze is een móeder geworden. Geen meisje meer, moeder. Kijk maar eens naar die ogen. Die stralen verantwoordelijkheid uit. Serieuzer. Volwassen. Ze is moeder. Echt moeder.’
Ik keek haar aan. Mijn schoonvader had gelijk. Nu was ze natuurlijk ook moe na de zware bevalling. De weeën kwamen niet, die moesten opgewekt worden, waardoor haar hart te snel ging kloppen en dat van Bas te langzaam. Ik aanschouwde het allemaal via zo’n ingewikkelde elektrocardiograaf. Wat een zenuwentoestand!
Uiteindelijk kwam het verlossende woord van de gynaecoloog: het wordt een keizersnee. Roos vond dat een enorme teleurstelling, ze vond dat ze als vrouw gefaald had. Wilde zo graag natuurlijk bevallen.
En ik dacht: doe nou maar, ons kind moet eruit. Hoe eerder, hoe beter!
Ons kind kwam eruit, een prachtige jongen. En terwijl ik naar boven werd geleid, naar de plek waar mijn zoon in een couveuse werd gestopt, moest zijn moeder wachten tot haar ruggenprik was uitgewerkt. Toen ik weer beneden kwam, was ze woedend. Waar ik toch bleef? Zij lag daar maar, alleen, en leed – volgens eigen zeggen – ondraaglijke pijn. Ik vroeg de verpleegkundige daarom maar om een extra pijnstiller. Toen ging het wel weer. Met de pijn en met de woede. Langzaam kwam het besef: we waren vader en moeder geworden!
Jij nog koffie?
Wilde ik het wel, kinderen? Ik kon me een discussie herinneren op de tennisbaan, met drie vrienden. Er was er een die er niet aan moest denken. Dat snapte ik ook wel, want hij was door zijn vader in de steek gelaten toen hij twee was. Dat hakt erin. De tweede wilde graag vader worden vanwege, zoals hij het zelf zei, ‘de reflectie’. Hij wilde naar zichzelf kunnen kijken, zeg maar. En daar was een kind voor nodig. Ik had geen flauw idee wat ik moest zeggen. Op een zekere ochtend had Roos tegen me gezegd: ‘Wil jij kinderen?’ Toen zei ik: ‘Ja, is goed.’ Alsof de vraag was: ‘Jij nog koffie?’ Ik dacht er niet over na, zag kinderen krijgen als een gevolg van ouder worden, als een vrucht van onze liefde en ja, wie dan leeft, wie dan zorgt.
Dag seks
Ik heb een hoop geleerd, inmiddels. Over seks bijvoorbeeld. Met Roos was de seks altijd meer dan prima. Na de komst van Bas was het dus wel even ‘wennen’. Een wond van de keizersnee, behoorlijk wat doorwaakte nachten, Roos gaf borstvoeding. Het ging eigenlijk net weer wat voorspoediger, toen Roos zwanger bleek te zijn van ons tweede kind. Ze is nu hoogzwanger. Ik vind haar prachtig! Die speciale gloed op haar wangen, en ze heeft prachtige borsten. Maar aan komen, ho maar. Ze zijn te gevoelig. Je leert je vrouw wel op een bijzondere manier kennen als ze zwanger is. Deze tweede zwangerschap kwam iets eerder dan gepland, maar is zeker niet minder gewenst. Maar er schoot wel even door me heen: dag seks… Roos hoopt dat ze dit keer natuurlijk kan bevallen. Ik hoop dat de seks weer wat sneller ‘op gang’ komt.
Tweede plek
Floris is twee nu. Ik ben heel blij met hem. Hij lijkt op mij. Ah, de reflectie! Ja, een man vindt het mooi als hij een zoon heeft die op hem lijkt. Straks ga ik met hem naar Feyenoord en naar Coldplay. Nu loop ik nog met hem door de speeltuin. Ik vind dat een machtig gevoel, ik en mijn zoon. Maar ’s avonds, als ik naar bed ga, ligt-ie in de armen van Roos. Floris heeft mijn plek ingenomen, letterlijk en figuurlijk. Hij staat op één, dan komt er een hele tijd niets en dan kom ik. Ik wil met haar praten over mijn werk, ik wil dat ze mijn artikelen leest en dat ze samen met mij naar The Wolf of Wall Street gaat. Niets van dit alles. Ze gaat al met Floris naar Ernst en Bobbi en de Rest, ze wil van Floris horen hoe het bij opa en oma was en ze vraagt of ik het erg vind om in bed niet meer te lezen want anders wordt Floris misschien wakker.
Opa en oma, dat is ook zo wat. Ze bemoeien zich overal mee. Floris mag dat bordje niet, Floris moet z’n servet op schoot, ik moet er meer voor Roos zijn, want die is moe, en ga zo maar door. Je kunt beter schoondochter zijn dan schoonzoon, is mijn overtuiging. Mijn ouders bemoeien zich nergens mee.
Gillen en gooien
Nog vier weken. Dan komt de tweede. Een meisje, dat weten we al. Roos heeft veel last van haar hormonen. Soms gilt ze of gooit ze met dingen. Dat is heel erg voor Roos, maar ik vind haar dan op haar aantrekkelijkst.
Eerlijk gezegd zie ik op tegen de bevalling. Ik vind het eng. Gaat het wel goed met Roos, is het kind gezond? Maar ik verheug me er ook op. Twee kinderen, ik vind het een mooie samenstelling. Met z’n vieren aan de ontbijttafel. Met de auto weg, twee voorin, twee achterin. Balans, heet dat. Maar ik maak me ook zorgen. Wordt Rome de komende jaren Vlieland? Nooit meer even snel een paar dagen naar Barcelona, maar alleen nog achter een hek in Landal GreenParks? Gaan we straks naar de Efteling, naar Monkey Town en Madurodam? Nooit meer bier drinken in de hoofdstad, maar koffie bij de ballenbak?
Droom en nachtmerrie
Kinderen. Ik vind het een droom en een nachtmerrie. Er zijn mooie momenten. Vooral als-ie slaapt, die kleine banjer. Dan ligt hij zo vredig te snurken, dan kan ik huilen van geluk. Ik ben ook veranderd nu ik vader ben. Ik jank meer. Ik kan geen kinderverdriet zien. Vroeger liep ik met een grote boog om kinderen heen, nu ga ik door de knieën en maak een praatje. Dan heb je van die moeders die dan antwoord gaan geven voor hun kind, dat is wel weer heel erg. Bemoei je er niet mee! Maar ik houd ontzettend van dreumesen, dat had ik vroeger helemaal niet. De nachtmerrie is alles wat er niet meer is. Rome is er niet meer, Barcelona, er wordt minder gevreeën, er is zelden nog een goed gesprek, er zijn geen kroegen, geen films voor boven de acht jaar.
Maar het grote cliché is waar: je krijgt er zo veel voor terug! Want er is iets heel moois. Mijn zoon, en straks ook mijn dochter, hebben een geweldige moeder. Wat een geduld, wat een liefde, echt, ik kan daar bij weg zwijmelen. Je hebt ook moeders die er niets van bakken. Maar niet mijn Roos, Roos is de beste moeder die er is. En het belangrijkste wat een vader kan doen voor zijn kinderen, zo las ik ooit, is hun moeder liefhebben. En over twintig jaar, ik ben dan 56, heb ik haar wel helemaal voor mij. Dat is nog 7.300 nachtjes slapen. Valt best mee… Toch
Paul Sevinga